Repozitorizacija

Repozitorijumi su organizovane zbirke različitih digitalnih objekata (najčešće dokumenata (knjiga, članaka slika i dr.).

Osnovu sistema čini:

  • digitalna baza integralnih dokumenata koji predstavljaju rezultate naučnog rada (monografije, članci u časopisima, poglavlja u tematskim zbornicima, primarni podaci, audio i video materijali itd.) i 
  • bibliografskih metapodataka koji ih opisuju (naslovi, imena autora, imena urednika..., perzistentni identifikatori, kao što su DOI, ORCID iD, itd.). Metapodaci su javno dostupni, a pristup integralnim dokumentima može biti ograničen zbog autorskih prava ili drugih zakonskih ograničenja.

RCUB je prilagodio softversku platformu DSpace i razvio niz alata, koji omogućavaju institucijama uSrbiji da ustanove svoje institucionalne repozitorijume. Posedovanje institucionanog repozitorijuma je posebno značajno za institucije:

  • koje učestvuju u EU projektima
  • iz DH nauka (skoro jedini način da budu brzo vidljive)

Dodatno, repozitorijumi omogućavaju decentralizovanost sa standardnom razmenom podataka, i značajno doprinose povećanju vidljivosti institucija na legalan način.

U Platformi za otvorenu nauku (MPNTR, jula 2018, link) repozitorijumi su jasno definisani:

"Digitalna platforma na kojoj počiva repozitorijum mora da ispuni barem minimum tehničkih standarda koji obezbeđuju interoperabilnost, odnosno integraciju repozitorijuma u postojeću međunarodnu infrastrukturu. To su:

  • usklađenost sa međunarodnim protokolom za prikupljanje i razmenu metapodataka OAI-PMH (Open Archive initiative Protocol for Metadata harvesting), i
  • strukturisani metapodatke u skladu sa Dublin Core standardom